Συγκέντρωση

 

Ξυπνάει το πρωί πολύ νωρίς, τον ξυπνάει συνήθως κάποιο όνειρο.

Κοιτάει την ώρα, περιμένει λίγο και θυμάται τις λεπτομέρειες, την ατμόσφαιρα του ονείρου.

Στρίβει ένα τσιγάρο, βγαίνει στο μπαλκόνι, αν δεν έχει φως ακόμα καλύτερα.

Μετά, με την πρωινή ζαλάδα του τσιγάρου στο κεφάλι, ανοίγει τον υπολογιστή.

Το όνειρο υπαγορεύει τη διάθεση – τις λέξεις τις βρίσκει χωρίς δυσκολία.

Γράφει, τον οδηγεί ο ήρωας, η ιστορία ή το όνειρο.

 

 

εικ.: Edi Hila, Open Door, 2017 oil, canvas, 114,4 x 208 cm

ζαλάδα

αθέατος απ’ όλους την κοπάνησα
απ’ τα συνέδρια και τις συσκέψεις
τη μυρωδιά ζεστού ψωμιού αναζητώντας
από το φούρνο σου
ξεκίνησα για τα άχραντα μυστήρια με ένα βιβλίο σουρεαλιστών 
κι έχω χάσει το δρόμο
τι ζαλάδα είν’ αυτή
δημοψηφίσματα, εξεγέρσεις, συνθηκολογήσεις, λογαριασμοί, ενοίκια, κοινόχρηστα, αγγελίες, ψυχαναλυτές
βγαίνω σε μια λεωφόρο που οδηγεί σε κάτεργα
κατεργαραίοι όλων των ειδών
πιλατεύουν την ποίηση
θα τη λερώσουν με τα χέρια τους αχρείοι – θα την εκφυλίσουν σε χαιρετούρες
θα τη θαυμάσουν και θα τη βάλουν να δουλεύει για ιδρύματα
σμπαράλια τα νεύρα μου, άγχος για τους αιώνες που ξοδεύονται πίσω μου
εμείς, εμείς, εμείς,
άλλοι μιλούν με μανιφέστα, άλλοι με ακατανόητα σχήματα
κι όλοι χορεύουμε σε έναν ρυθμό μεσημεριού χωρίς απόγευμα
σε ένα ρυθμό νύχτας αξημέρωτης
ο έρωτας ήταν εκεί πριν λίγο, τώρα δεν είναι
στη θέση του ένα χάρτινο παιχνίδι
με τις λέξεις που μας λείπουν

πίστη

ένα παιδί μαθαίνει να κάνει ποδήλατο μόνο με τις δύο ρόδες. μαθαίνει ότι θα χρειαστεί να πέσει μερικές φορές, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρει. το παιδί μαθαίνει να πιστεύει στις δυνάμεις του. (μάθημα πρώτο.) Μετά μαθαίνει να έχει πίστη στον μπαμπά και στη μαμά. Τα πιο πολλά παιδιά φτάνουν μέχρι εδώ. στην πορεία πιστεύουν σε μερικούς ακόμα ανθρώπους εάν κι εφόσον. Αλλά το πιο μεγάλο μάθημα είναι να έχεις πίστη στον άνθρωπο, στην ανθρωπότητα, όχι μόνο στον εαυτό σου, ούτε μόνο στον έναν ή στη μία ή στους λίγους ανθρώπους που αγαπάς. Ν’ ακούς, ν’ αφουγκράζεσαι το ρυθμό, την πνοή, τη σιωπή, τα πάθη, τα λόγια και τα νεύματα πολλών ανθρώπων. Να τ’ αντιγράφεις, να τα καθαρογράφεις, να τα κάνεις δικά σου. Να τα ξεδιαλέγεις με ιστορική ματιά και φίλτρο.  Εκεί που πάει να βγει αναστεναγμός να βοηθάς να βγει τραγούδι. Εκεί που πάει να βγει προσευχή να βοηθάς να βγει μανιφέστο. Εμείς να λες. όχι εγώ. Εμείς δοκιμάσαμε, αποτύχαμε, εμείς θα ξαναδοκιμάσουμε. Εμείς γελάσαμε και γελαστήκαμε, αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, εμείς πολεμάμε, πιστεύουμε, προχωράμε.

μοίρασμα

όλα μου τα υπάρχοντα μοιράζω

σαν τσιγάρα σε γιορτή

σαν τον παππού που ταΐζει τις πάπιες

την κούρασή μου σε παλιά έπιπλα

τα βιβλία μου σε όσους με δέχονται

τις ώρες μου σε κόρες αυστηρές

και τα χέρια μου στης θάλασσας τα βάθη

το βλέμμα μου μόνο τ’ αφήνω πάνω σου

να το λερώσεις θαυμασμό

και να μου το γυρίσεις μια μέρα αγνώριστο

Ερωτικό

Φως

μπήκε στην κάμαρη

τα γέλια μας

τα γέλια μας

τα πήρε τα έλουσε τα έστυψε

όπως στύβει ο ήλιος την πέτρα

σ’ αγαπώ και φιλιά και φιλιά

κελαηδήματα στο δρόμο για τη δουλειά

στο αλσάκι των Ιλισίων

τραγουδούν τα πουλιά

πού ήσουν χθες

πού ήσουν

έψαχνα να βρω τα λόγια μου

τα λόγια μου

βερύκοκα

πευκοβελόνες

βοτσαλάκια

στα δάχτυλα των ποδιών σου

κοιτάζω όταν κάνω τσιγάρο

φουγάρο εσύ τετραπέρατο

τα μαλλάκια σου

τα μαλλάκια σου

πώς θροΐζουν την άβυσσο

Πρωτομαγιά

Να σε τρελαίνει το φως και τα δέντρα, οι φοίνικες στον Εθνικό Κήπο, η άδεια λεωφόρος, η ωραία άσφαλτος, να προχωράς προς την πλατεία χωρίς ενθουσιασμό για την πορεία που ανεβαίνει αλλά με άλλες πηγές ενθουσιασμού ακόμα ανίκητες, ακόμα αστείρευτες. Να προσπερνάς τους τουρίστες που δεν βλέπουν παρά μόνο τη λάμψη του ήλιου, αυτά που κρύβει σίγουρα δεν μπορούν να τα ξέρουν. Δεν ξέρουν για τους φίλους που λείπουν, που έφυγαν. Για κείνους που δεν έχουν λεφτά να καθίσουν σε μια ταβέρνα. Για κείνους που κλείστηκαν, γι’ άλλους λόγους ο καθένας. Χωρίς τον ενθουσιασμό της πορείας, δεν το έχεις σε τίποτα να στρίψεις στην Αιόλου και να πάρεις το δρόμο μέχρι τους Αέρηδες, μετά ν’ ανέβεις απ’ τα στενά της Πλάκας και να φανταστείς πως παίζεις κρυφτό με όλα τα πρόσωπα που λείπουν και θα ‘θελες να είναι εδώ.

 

Κρυφτό και μετά πήγαμε σεργιάνι.

 

 

Συμπέρασμα

Μπορείς να βγάλεις τα ρούχα σου με χιλιάδες τρόπους

Να αγαπηθείς με εκατοντάδες χιλιάδες

Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να βρεις τον εαυτό σου

Να ξεγυμνωθείς

μπροστά στα σωστά μάτια

Εικ.: Eric Fischl ‘Sleepwalker,’ 1979

Αφιέρωση

Εκανε ένα παιδί στα τριάντα και κάτι, το μεγαλώνει μόνη, κι είναι η ηρωίδα αυτού του ποστ. Όχι μόνο γιατί μας αρέσουν οι γυναίκες που κατακτούν την ελευθερία τους σε όλες τις περιστάσεις, όχι μόνο γιατί μας αρέσουν οι γυναίκες που μπαίνουν άφοβα στη ζωή και στις αυταπάτες που γεννά, όχι μόνο γιατί μας αρέσουν οι γυναίκες που έχουν χάρη, χιούμορ και χαρακτήρα στα εύκολα και στα δύσκολα, όχι μόνο γιατί μας αρέσουν οι γυναίκες που μπορεί να προέρχονται από τη μεσαία τάξη αλλά δε γουστάρουν καθόλου να είναι  middle-class, όχι μόνο.

Είναι η ηρωίδα αυτού του ποστ, γιατί την έχω συναντήσει, με άλλο όνομα και άλλα ρούχα, ξανά. Την έχω συναντήσει πιο παλιά και τώρα πάλι, σε νέο περιβάλλον, άρα είναι ένας τύπος ανθρώπου που υπάρχει, ένας καινούργιος άνθρωπος που έχει εμφανιστεί στην κοινωνική ζωή. Και την ξεχωρίζω με όλα της τα ονόματα, από τη μάζα των γυναικών κάποιας ευαισθησίας, γιατί η στάση της δεν γίνεται ποτέ πολύ φανερή. Δεν έχει καν μπει στη διαδικασία να ονομάσει τον εαυτό της τυχερό ή άτυχο. Έχει κάνει μεγάλα βήματα και μεγάλες στροφές στη ζωή της κι έπαιρνε πάντα την κρίσιμη στιγμή

το τιμόνι στα χέρια της.

καλοκαίρι 2015

το καλοκαίρι ξεκίνησε χτες

να δούμε πότε θα φτάσει

γέμισε αυτοκίνητα η Βουλιαγμένης

ψόφιες ειδήσεις, δελτία τύπου

μπάτσελορ, γάμοι, βαφτίσια

κοπέλες βορείων και νοτίων προαστίων

κάνουν ηλιοθεραπεία, κουτσομπολεύουν

κλείνουν εισιτήρια για το Φεστιβάλ

εισιτήρια δωμάτια για διακοπές έχουν κλείσει ήδη

οι λαϊκές γυναίκες περιμένουν κάποιο λεωφορείο

και μια καλή κουβέντα για τα μαλλιά τους

κανένας δεν ανησυχεί, κανείς δεν ετοιμάζεται για κάτι σπουδαίο

μπίζνες από δω, δουλίτσες από κει, υπολογισμοί, άκρες, προγράμματα

επίδομα ανεργίας, μεροκάματο φτηνό, πάμε στοίχημα

ο ήλιος δυνατός, θαμμένος ο πόθος

..

εικ.: Μαρία Φιλιππακοπούλου, Λεωφόρος ΝΑΤΟ, Στάση Λεωφορείου Ι, 2006, λάδι σε καμβά

χρόνος

 

Άφησε τα αντικείμενα όλη μέρα στη θέση που πήραν το βράδυ

Τα μαξιλάρια στον καναπέ στη γωνία που είχε καθίσει εκείνη

Τα αποτσίγαρα – δύο στριφτά και δυο Καρέλια – στο γυάλινο κύβο

τα δύο μπουκάλια της μπύρας

σε μια μικρή απόσταση το ένα απ’ το άλλο

ορίζανε το χρόνο που πέρασαν μαζί

Ωραίος χρόνος, διαφορετικός.

Η νύχτα ήταν ένας ποταμός

Κατέβαζε αυτά που ειπώθηκαν όπως ο Υμηττός τη δροσιά

Την άλλη μέρα προς το βράδυ άρχισε να μαζεύει αργά αργά

Ήταν τυχερός – είχε το χρόνο μες στο σπίτι όλη μέρα.

Πυρετός 39

Marina Genadieva (Deep Pink)

με κοιτάει μία

με κοιτάει πάλι

κι εγώ μένω εκεί και την κοιτώ

στο φανάρι πίσω της στέκομαι και αυτή γυρνάει

μα δεν μπορώ ούτε λέξη να πω

κάθε κουβέντα τώρα θα τα χαλάσει όλα

πώς σε λένε, πού πας, όλα καλά;

μουδιάζει η ραχοκοκαλιά

άλλη μια φορά το έχω πάθει

στο δρόμο ξαφνικά

την είχα δει και την περίμενα να τη θαυμάσω από κοντά

τώρα το μόνο που ξέρω είναι ότι κατεβαίνει τη Βασιλίσσης Σοφίας προς το Σύνταγμα

– Α ναι, ένας από ένα μηχανάκι της φώναξε ΚΑΥΛΑ!

περνάει μπροστά από τους μπάτσους στην Ακαδημίας

περνάει μπροστά από την πρεσβεία της Αιγύπτου και περιμένει στο φανάρι

έχει υπέροχα πόδια, είναι ξανθιά κι ακούει μουσική από ακουστικά

κι όσο περιμένει λικνίζεται χορεύει με χάρη στο φανάρι που είναι κόκκινο

εκεί την έχω αλλά

στο πράσινο θα διασχίσει την Πανεπιστημίου

άγνωστο για πού

κι εγώ απλήρωτος και άνεργος αύριο

η ομορφιά ανάσταση και αχ

κι εδώ και παντού

Με τις λέξεις

 

 

Με τις λέξεις είναι να μην μπλέξεις

Θα σε πηγαίνουν αυτές όπου θέλουν

Σαν κοριτσάκια απαιτητικά

Θα σου ζητούν παγωτό, φιλί κι ένα ωραίο σκυλί

Θα μιλάνε σε αγνώστους και σε άγνωστους τόπους θα σ’ οδηγούν

Τα οικεία θα κάνουν ζεστά και τα ξένα δικά τους

Αν αφεθείς στην πονηριά τους την έχεις βάψει

Γιατί στο φλερτ με τα νοήματα πέφτουν πάντα θύματα

 

Και αγαπούν και αγαπούν παράφορα αυτά που δεν ορίζουν

 

Καλό είν’ αυτά τα πράγματα όσοι διαβάζουν να γνωρίζουν

 

 

Εικ. Il postino (1994)

http://www.imdb.com/title/tt0110877/

 

 

Κι εμένα η ποίηση με έχει βοηθήσει

 

Δεν ξέρω τι έχει στο μυαλό της όταν λέει κι εμένα η ποίηση με έχει βοηθήσει. Μα την πιστεύω. Πιστεύω όλα όσα μου λέει κι εκείνα που δεν μου λέει τα πιστεύω ακόμα πιο πολύ.

Δεν ξέρω τι σκέφτεται ακριβώς για αυτά που της λέω. (Δε θέλω να μιλάω πολύ γιατί τη βλέπω λίγο). Θεωρώ όμως πως κι εκείνη με πιστεύει. Ξέρει να βλέπει τις μικρές υπερβολές, κάποια στοιχεία του χαρακτήρα που πλέον τα αναγνωρίζει εύκολα ως τέτοια.

Παλιά με ρώταγε και για την πολιτική κατάσταση, τώρα μιλάμε για την πολιτική που υπάρχει στις αποφάσεις της ζωής μας. Όχι για το πολιτικό σύστημα και τα κόμματα και την κυβέρνηση. Έχω στερέψει κι εγώ να αναλύω. Αποφάσισα, της λέω, πως δεν μου πάει το δημοσιογραφικό άσε που

πόσες φορές θα πεις κάτι θα γίνει. Δε γίνεται τίποτα αν δεν αλλάξουμε τροπάρι. Αν δεν πάρουμε τον εαυτό μας στα σοβαρά δε γίνεται.

Θεωρώ μεγάλη κατάκτηση μια γυναίκα στα τριάντα, τριάντα πέντε να μη μιλάει μόνο για τα παιδιά της, να μη μιλάει μόνο για τα παιδιά που θέλει να κάνει. (Πολλές γυναίκες μιλάνε με αυτό τον τρόπο για τους άντρες). Αυτό της λέω όταν πρέπει να χωρίσουμε – έχουμε προλάβει να αναλύσουμε κάπως την πολιτική κατάσταση του σπιτιού της και του σπιτιού μου –

ή μάλλον δεν το είπα. Αυτό σκεφτόμουν όταν μου είπε για την ποίηση, αυτό σκέφτομαι και τώρα.

 

 

Εικ.: SonicTime λόγος/ήχος/σιωπή – ΕΜΣΤ 2012
http://www.in2life.gr/culture/art/article/227341/sonic-time-logoi-hhoi-siopes-sto-emst.html

 

ηλικία

Κάθεται δίπλα σου στο αεροπλάνο, σε αυτά τα μικρά της Ολυμπιακής που κάνουν θόρυβο, παλιωμένα αλλά στέκονται, πετάνε. της πιάνεις κουβέντα. Μιλάει πολύ γρήγορα να προλάβει να πει όλη τη σκέψη της. Η σκέψη της την κυνηγάει. Επάνω της έχει την πτήση μιας νεανικής ηλικίας που πάει να σβήσει μα δεν έχει σβήσει ακόμα. Η νεότητα, λες, είναι κατάσταση και όχι ηλικία αυστηρή. Μεμιάς παίρνει μια άλλη τροπή η συζήτηση, ανάβει και λέει πως νιώθει 27. Το λέει λίγο αδέξια αλλά εσύ απλώνεις το χέρι και την ακουμπάς λίγο, ότι κατάλαβες. θα απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις σου. θα δεχτεί ό,τι και αν της προτείνεις. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι, απόψε είμαστε στην ίδια ηλικία. Μοιραστήκαμε την ίδια απότομη κορύφωση της οικειότητας, την ίδια απότομη πτώση των φραγμών. θα έρθω μαζί σου απόψε.

La vie quotidienne (μικρή επιστροφή)

Μίλα μου, έλεγε, κι ήταν σαν να την άγγιζε

Μίλα μου, παρακαλούσε, κι ήταν εντελώς παραδομένη

όπως παραδίνεται από μόνο του το σώμα σ’ ένα τοπίο του Ιουλίου

 

Υπάρχει η αγάπη – αυτός έλεγε

κι υπάρχει, ευτυχώς, κι η άλλη αγάπη

δεν είπε ποια είναι ποια. Εκείνη κατάλαβε

Μη μιλάς, είπε

Κοίτα με, συνέχισε να με κοιτάς.

 

(Στη φίλη μου που θυμήθηκε αυτό τον τόπο.)