ο προβολέας της
7 Φεβρουαρίου, 2011
εκεί που καταλαβαίνεις ένα σφάλμα σου και δε λες δε θα το ξανακάνω σκοντάφτοντας μεθυσμένη μετά από ξενύχτι, στη λακκούβα πρώτα και μετά στο γρατζουνισμένο γόνατο· εκεί που χαμογελάς σ’ έναν άγνωστο έξω από ένα φαρμακείο και ρωτάς το φαρμακοποιό εννοώντας το πώς πάει ο αγώνας· ιδίως σε μια περαστική όταν χαμογελάς που δεν ξέρεις αν είναι όμορφη ούτε αν θέλεις να την ξαναδείς, ας μη δούμε καθαρά το πρόσωπό της· όταν δεν βλαστημάς τους οδηγούς λεωφορείων που κάνουν απεργία αλλά τους λες ευχαριστώ για τις άπειρες φορές που σε οδήγησαν στη δουλειά σου ή σε πήραν μέσ’ απ’ τη βροχή· σαν σκέφτεσαι ζεστά κάθε γυναίκα που έχεις αγκαλιάσει κι έχεις αφήσει επειδή έπρεπε να κάνεις λάθος· στο ότι δεν τολμάς να μιλήσεις για απουσία μπροστά σ’ ένα κορίτσι που έχασε τον μπαμπά του· στο ποίημα που διαβάζεις στο κρεβάτι και κλαις για όλους τους θανάτους που δεν πέρασες· όσο κάνεις διαρκώς καινούργιες δοκιμές για τα ίδια παλιά λάθη· και φωτίζει σωστά τα δεδομένα αλλά σου επιτρέπει να παρασύρεσαι από αυτό που σε συγκινεί βαθιά, εκεί ωστόσο δεν θα σημαδέψει· όπως οff θα μας δείξει εκείνους που δε λένε εγώ πιστεύω στις σχέσεις αλλά σχετίζονται επικίνδυνα με τους άλλους· και αυτόν που είναι εκεί όταν τον χρειάζεσαι και κυρίως ξέρει πότε πρέπει να λείπει· και αυτόν που στέκεται σωστά· ακόμα κι όταν τον έχουν πυροβολήσει στα πόδια· και εσένα που κάνεις έρωτα κάθε μέρα και είσαι εκεί· και περπατάς πολύ.
Αυτά θα της έλεγα να σημειώσει και τίποτα περισσότερο για τις μέρες που θα παίρναμε απόφαση να κοιτάξουμε πέρα απ’ το φόβο.
– – Το post αυτό γράφτηκε για την “Ημέρα ενάντια στο φόβο”. Δείτε περισσότερα εδώ.
:
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 1:54 πμ
Στάθηκα πιο πολύ..»στο ποίημα που διαβάζεις στο κρεβάτι και κλαις για όλους τους θανάτους που δεν πέρασες»..υπέροχο!
Καλημέρα!
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 2:11 πμ
Καλημέρα!
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 2:13 πμ
Ωραιο! :))
Αν αυτη ειναι η συμμετοχη στην «Ημέρα εναντια στο φοβο», έχουν ξεχαστεί ο σύνδεσμος και το μπανερακι…
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 2:14 πμ
(θα το διορθώσουμε, Ροδιά)
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 2:16 πμ
οκ, εχουμε καιρο, μια και ακομα δεν ανοιξε τις πύλες του το μπλογκ!
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 7:00 πμ
πωωω! πολύ μ’ άρεσε! Να ‘σαι καλά!
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 12:25 μμ
πολύ καλό!
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 4:21 μμ
Στάθηκα και εγώ στη φράση που επεσήμανε η Μαρία, περί …θανατων που δεν…
εξαιρετκό!
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 6:05 μμ
σας ευχαριστώ
7 Φεβρουαρίου, 2011 στο 7:38 μμ
στο ότι δεν τολμάς να μιλήσεις για απουσία μπροστά σ’ ένα κορίτσι που έχασε τον μπαμπά του·
…βαθειά ανθρώπινο, πολύ όμορφο ποστ…
8 Φεβρουαρίου, 2011 στο 8:44 μμ
Είναι εκείνα τα ωραία πρωινά που λες αληθινή καλημέρα και μπορείς και αγαπάς τα λάθη σου… κάπως έτσι το νιωσα και με συγκίνησες. Μια αγκαλιά κατά κει και να σαι καλά…
9 Φεβρουαρίου, 2011 στο 12:30 πμ
η αλήθεια είναι πως σε αυτό το ποστ το παράκανα με τα λάθη
25 Μαρτίου, 2011 στο 10:09 μμ
arketa sigxrono kai poly pragmatiko
26 Μαρτίου, 2011 στο 8:13 μμ
σας ευχαριστώ πολύ