Λυρική, πριν την επόμενη μέρα

Και να προσπαθήσω, δεν μπορώ αυτή τη φορά να είμαι εντελώς νηφάλιος. Ενας δημιουργικός πυρετός δε με αφήνει, ζώντας την εμπειρία της συνέλευσης της κατειλημμένης Λυρικής. Είναι αργά, αλλά όχι αργά πολύ αργά μέσα στη νύχτα. Αμέτρητοι λόγοι με κάνουν να περιμένω αυτό που έρχεται. Θα αποπειραθώ να μετρήσω ως το δέκα.

Ενα. Η συμμετοχή. Χιλιάδες πρέπει να πέρασαν αυτές τις οχτώ μέρες και νύχτες από το θέατρο «Ολύμπια». Ενα ετερόκλητο πλήθος καλλιτεχνών, εργαζομένων, νέων που ένιωσε ότι αυτό που γίνεται τον αφορά, είναι δικό του.

Δύο. Οι απόψεις. Εμφανίστηκαν και πήραν το λόγο όλες οι πολιτικές και ιδεολογικές αποχρώσεις, όλες οι τάσεις του κινήματος που μας κληροδότησε ο Δεκέμβρης. Το δεν πάει άλλο. Το κάτω η τέχνη τους. Το αλληλεγγύη στους συλληφθέντες. Το θέλουμε έναν άλλο κόσμο. Το επανάσταση εδώ και τώρα. Το ζήτω η ελεύθερη έκφραση και δημιουργία. Το αγώνας μέχρι τέλους. Το σύγκρουση με τους μπάτσους. Το είμαστε όλοι εντός του μέλλοντός μας. Το δεν σας φοβόμαστε. Το αυτοοργανωνόμαστε. Το τα θέλουμε όλα. Το να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας.

Τρία. Η συζήτηση. Ο σεβασμός στην άποψη του άλλου. Η ισοτιμία των ομιλητών. Η ελευθερία να μιλήσουν όλοι. Νυσταγμένα ακούραστα πρόσωπα μένουν από καθήκον ως το τέλος της συνέλευσης.

Τέσσερα. Η αυταπάρνηση. Αυτά τα νέα παιδιά που κράτησαν όλες τις νύχτες το κτήριο καθαρίζοντας, σκουπίζοντας, διατηρώντας το χώρο όπως αρμόζει στον πολιτισμό ενός σοβαρού ανατρεπτικού κινήματος.

Πέντε. Η επικοινωνία. Αυτό το μαγικό τού να πιάνεις κουβέντα και να μιλάς σε αγνώστους. Το να ξαναβρίσκεις παλιούς σου φίλους. Να γελάς ή να χειροκροτάς με το διπλανό σου για κάτι που ακούστηκε. Αυτός ο διάχυτος ερωτισμός των ωραίων ανθρώπων που συναντιούνται γιατί είναι κάτι πιο βαθύ που τους ενώνει.

Έξι. Η έξη της κατάληψης. Παρά την κούραση μετά τη δουλειά να θες να είσαι εκεί. Ξέροντας πως κάτι σημαντικό συμβαίνει. Θα ακούσεις ιδέες για το μετά την κατάληψη. Θα δεις ότι το κίνημα είναι μαζικό και ζωντανό και θες να είσαι παρών.

Εφτά. Ο προβληματισμός. Μέρα με τη μέρα να σοβαρεύει, να εξελίσσεται η συζήτηση, να αλλάζει ο καθένας από τους συμμετεχοντες. Θέλουμε μια τέχνη που να μην πουλιέται με τους κανόνες της αγοράς. Θέλουμε να μιλήσουμε πολιτικά. Να παρακολουθήσουμε όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις. Την πορεία για την Κούνεβα, για το πάρκο, τους απολυμένους εργάτες. Θέλουμε να πάμε παραπέρα να εκφράσουμε καλλιτεχνικά αυτό που γίνεται.

Οχτώ. Αντιθέσεις. Μια νέα γενιά που βιώνει την εργασιακή περιπλάνηση, τους πενιχρούς μισθούς, την ανεργια, την αβίωτη εξαντλητική εργασία, την υποαπασχόληση, θέλει να πάρει το λόγο. Στρέφεται ενάντια και στους εργαζόμενους του εφησυχασμού, στα συνδικάτα που τα παίρνουν από την εργοδοσία. Αμφισβητεί όχι μόνο την εξουσία, αλλά και τους καταξιωμένους στο χώρο τους. Υποψιάζεται ότι δεν τους έχει ανάγκη σε αυτή τη φάση. Φοβάται ότι θα την καπελώσουν.

Εννιά. Το συλλογικό. Ερχόμαστε όλοι από έναν ατομισμό που αλλοιώνεται, έναν ατομισμό που ψάχνει με άλλους όρους το εμείς. Διατηρώντας την αυτονομία του ενός μέσα στη μεταμορφωτική δύναμη των πολλών. Εμείς δεν θα συστήσουμε άλλη μια κίνηση, υπό τον έλεγχο του τάδε κόμματος, της τάδε νομενκλατούρας. Εμείς θα γίνουμε ένα ωραίο δημιουργικό ποτάμι πολιτισμού ανυπακοής και ανατροπής. Θα βρούμε το δικό μας δρόμο χωρίς να αντιγράψουμε τις συνταγές του παρελθόντος.

Δέκα. Η προοπτική. Ψάχνοντας όπως ειπώθηκε το στόχο και το βέλος, αλλά ξέροντας ότι έχουμε πολύ μέλλον μπροστά μας. Εχουμε να κάνουμε πολλά. Ο Δεκέμβρης ήταν μόνο η αρχή. Η Λυρική κορυφαία στιγμή της πολιτιστικής διεργασίας. Συνεχίζουμε. Δεν κρατάμε την κατάληψη από πείσμα. Δεν είμαστε στο κάστρο μας οχυρωμένοι. Τη δύναμή μας θα τη βγάλουμε στο δρόμο, σε όμορφες συγκεντρώσεις, συναυλίες, δρώμενα, στις παραστάσεις που θα ετοιμάσουμε. Εχουμε να ετοιμάσουμε ένα νέο πολιτικό πολιτιστικό κίνημα. Ιστορία ερχόμαστε!

: Le_ballet_national_de-Cuba_2001-Isabel_Munoz