Αν ήμουν υπάλληλος πολυεθνικής

Δεν αντέχω άλλο, θα παραιτηθώ – μου είπε μια φίλη, στέλεχος, μάλλον υπάλληλος, πολυεθνικής για έξι μήνες.

– Τι λένε οι συνάδελφοί σου; τη ρωτάω.
– Τι να λένε; Τρέχουν αδιαμαρτύρητα.
– Σε εσένα δεν διαμαρτύρονται γιατί δεν σε εμπιστεύονται. Οταν γυρίζουν σπίτι μπορεί να σκέφτονται τη δυνατότητα μιας άλλης συλλογικής στάσης, πέρα από την υποταγή…
– Σιγά μην έχουν άποψη για το συνδικαλισμό!
– Μην είσαι κακή μαζί τους. Εχουν, αλλά δεν τη λένε σε κανέναν. Γιατί φοβούνται το να μείνουν χωρίς δουλειά. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχουν παραιτηθεί ακόμα.

:

Οι δύο τακτικές της αστυνομίας

Οργή και τίποτ’ άλλο. Ο κόσμος θα βγει να διαδηλώσει και σήμερα και αύριο και μεθαύριο για αυτό που έγινε. Ο συσσωρευμένος θυμός θα εκφραστεί. Και δεν ξέρουμε πού μπορεί να φτάσουμε. Αμεσα κυβέρνηση και αστυνομία επικοινωνιακά είναι στην άμυνα. Στο δρόμο όμως προκαλούν. Ρίχνοντας δεκάδες διμοιρίες και δακρυγόνα στο πλήθος που έτσι θέλουν να φανεί επιτιθέμενο. (Βοηθά και η εικόνα των καμένων μαγαζιών στα κανάλια.) Ομως ακόμα το συμβάν είναι η δολοφονία του παιδιού από τον ειδικό φρουρό. Αν δεν δημιουργηθεί άμεσα ένα αντίβαρο (προβοκάτσια) το κύμα θα είναι ορμητικό εις βάρος της ‘τάξης και τoυ νόμου’. Αλλά τα επιτελεία της Αστυνομίας έχουν κάθε συμφέρον να ξεφύγει η βία του πλήθους, για να προετοιμάσουν την αντεπίθεσή τους. Προσοχή, οι φιλήσυχοι καραδοκούν. Στόχος του κράτους τώρα είναι να σώσει την παρουσία της αστυνομίας, να την επιβάλει και να την καθαγιάσει ως υπερασπιστή των περιουσιών, και αργότερα να τη διευρύνει με ένα νέο αυταρχικό πλαίσιο σαρώνοντας από πάνω όλες τις ελευθερίες.

Από αυτή την άποψη η πολιτική βία των μαζών πρέπει να έχει στόχους ένα δύο τρία πράματα. Να στραφεί κατά της κυβέρνησης, γιατί αυτή είναι ηθικός αυτουργός της δολοφονίας. Αυτή ενίσχυσε την αστυνομοκρατία στην περιοχή των Εξαρχείων. Αυτή έθρεψε τη βεντέτα αντιεξουσιαστών-αστυνομικών. Αυτή καλλιέργησε την αίσθηση του ατιμώρητου σε τόσα και τόσα κρούσματα αυταρχισμού των οργάνων της τάξης.

Τώρα να ξηλωθούν αξιωματικοί και υπουργοί δεν φτάνει. Πρέπει το πλήθος να απαιτήσει διεύρυνση των δημοκρατικών ελευθεριών και χτύπημα στην καταστολή. Να ξηλωθούν τα ΜΑΤ και η αστυνομοκρατία από τις διαδηλώσεις και τις γειτονιές. Αλλά πριν απ’ όλα είπαμε είν’ η οργή.

Η εκπομπή (2)

Ο Πάνος Χρυσοστόμου, παραγωγός της ΕΡΑ, έγραφε όλες αυτές τις μέρες στο ιστολόγιό του σχετικά με την εκπομπή που με απαράδεκτο τρόπο κόπηκε από το Δεύτερο Πρόγραμμα. Την εκπομπή ‘Καλεσμένοι της Γης’, που παρουσίαζε η Ελενα Διάκου και η Λίντα Ζαφειροπούλου.
Σχετικά με το θέμα είχαμε γράψει και στη σκάλα (δείτε προηγούμενες αναρτήσεις).
Θεωρώ εξαιρετικά εύστοχο τον τρόπο με τον οποίο επιλέγει ο Χρυσοστόμου να αναμετρηθεί με τους κήρυκες της σιωπής και τις τάσεις υποταγής. Ο ίδιος ξέρει τα πράγματα από πρώτο χέρι, αφού κάνει εδώ και εφτά χρόνια εκπομπή στο Δεύτερο. (Πλέον από τις έντεκα ως τις 12 το βράδυ καθημερινά.)
Και δεν μασάει τα λόγια του. Ανοίγει τη συζήτηση και δηλώνει μαχητικά και πολιτικά παρών στην αναμέτρηση για το ραδιόφωνο που αξίζει να έχουμε.
Περάστε μια βόλτα από το μπλογκ του (κλικ εδώ) όσοι δεν έχετε διαβάσει τις ιστορίες του και πλέον μπορείτε να σχολιάσετε εκεί. Με ένα κλικ εδώ.

Σλόγκαν

Νέα συνθήματα ψάχνει το επιτελείο του Καραμανλή για να βαφτίσει τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις που θα προωθήσει η κυβέρνηση το επόμενο διάστημα. Προφανώς ο όρος έχει φθαρεί από την πολλή χρήση. Και προφανώς κάποιοι επικοινωνιολόγοι (Λούλης) εξακολουθούν να υποτιμούν το επίπεδο της νοημοσύνης μας. Πάντως εμείς δεν τους ψηφίζουμε, οπότε δεν μας αφορά να ανέβουμε στα μάτια τους.

Αλλά είναι ένα σημείο που αξίζει να επισημανθεί: σε αυτές τις προσπάθειες, που εκ πρώτης όψεως φαντάζουν φαιδρές, έγκειται η ουσία του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος. Ο πυρήνας του. Δεν εννοώ την εξαπάτηση των μαζών, αυτά είναι κλασικά πράγματα. Συμβαίνουν παντού, σε όλα τα καθεστώτα στα οποία ο λαός δεν εμπλέκεται άμεσα στη διοίκηση των υποθέσεών του. Η ουσία είναι ότι ευτυχώς (ή δυστυχώς) τα κυβερνητικά επιτελεία ακόμα λαμβάνουν υπόψη τους τα μηνύματα που στέλνουν οι ψηφοφόροι (μέσω των δημοσκοπήσεων κυρίως, δηλαδή από τον καναπέ) προσπαθώντας να γίνουν κάπως λιγότερο αποκρουστικές οι εξαγγελίες, οι προμετωπίδες, δηλαδή η αισθητική της εξουσίας. Αυτό κρύβει ένα φόβο, ενδόμυχο. Οτι κάπου στο τέλος θα βγούμε χαμένοι αν συνεχίσουμε να πολεμάμε την κοινωνία. Και ίσως η εκδίκηση να είναι άγρια, ανελέητη και με τις πιο άσχημες συνέπειες. Δημοκρατία έχουμε, δεν θα έπρεπε να μας νοιάζει. Αλλά ας μην είμαστε αδίστακτοι. Ας φροντίσουμε να τηρηθεί ένα πλαίσιο συνεννόησης. Τουλάχιστον ο μικροαστός που πληρώνει την κρίση του κεφαλαίου να ακούσει ένα παραμύθι πριν πέσει για ύπνο. Να συνεχίσει να μας καταδικάζει ήπια, από το τηλέφωνό του απαντώντας σε ερωτηματολόγια. Κι εμείς τουλάχιστον να δώσουμε ένα ψήγμα ευαισθησίας, σαν την εταιρική κοινωνική ευθύνη των πολυεθνικών.
Εργα βιτρίνας στο μπάχαλο της πείνας.

Ετσι η δημοκρατία πραγματοποιεί το ιδανικό της: την κοινωνία των πολιτών. Μια κοινωνία χτισμένη από ένα στέρεο, ανακυκλωμένο υλικό, τη συλλογική της ενοχή για την κατάντια και τον ξεπεσμό της πολιτικής, των οραμάτων, των αξιών.

Και αυτή η κοινωνία γνωρίζει πως όταν η ασκούμενη πολιτική αποτυγχάνει να βρει υποστηρικτές, αναζητά κειμενογράφους και ερευνητές. Σίγουρα επαγγέλματα ενός ήσυχου μέλλοντος.
Εκτός εάν…

Ωραίος ο City

Μου άρεσε που ξύπνησα στις οχτώ το πρωί στους 99,5. Ηθελα να ακούσω ειδήσεις. Σίτι, με κάλυψες (που θα έλεγε και ο Τέλης). Πλήρη ρεπορτάζ από μια πλειάδα δημοσιογράφων, σύντομα σχόλια, σφαιρική ενημέρωση. Στο μικρόφωνο ήταν ο Φοίβος Καρζής. (Καλός. Πρέπει να προσέξει όμως τη λογοπαιγνική του ευφράδεια μην γίνει φλυαρία) Κάποιοι ρεπόρτερ είχαν λίγο τρακ, αλλά αυτό συγχωρείται. Η εκπομπή είχε φρεσκάδα και αυτό είναι ευτύχημα. Ενας σταθμός με δυνατότητες. Για να δούμε… (Θα τον κρίνουμε και για τις μουσικές του επιδόσεις σύντομα)

Εδώ η επίσημη ενημέρωση για το νέο πρόγραμμα του σταθμού.

 

…

Μια και θυμήθηκα τα ραδιοφωνικά, να πω και από εδώ ΟΥΣΤ στον Ντέρτι και σ’ αυτό το χυδαίο ανακάτωμα της μουσικής με τη στάμπα ‘λαϊκό’. Λοΐζος και σκυλάδικο ένα πράμα, εφόσον ακούμε μπουζούκι στο βάθος. Αντε ρε ζώα της αισθητικής που θα μας πουλήσετε λαϊκότητα και συναίσθημα!

Στο Γράμμο τέτοιον Αύγουστο

Ανάμεσα σε φίλια πυρά συναδέλφων που μόλις επέστρεψαν από τις διακοπές τους και οι συζητήσεις – αναπόφευκτα – περιστρέφονται γύρω από το πού πήγες, πώς πέρασες, πόσο μαύρισες. Αλλά εμείς εκεί, κολλημένοι στις ίδιες κασσέτες.

Αύγουστος στο τέλος, τα είπαμε και χτες. Ο νους μας γυρίζει σε εκείνη την άλλη λήξη, το 1949, ενός δίκαιου αγώνα, μιας επανάστασης που δεν τα κατάφερε τελικά, μιας λαϊκής εποποιίας. Τέτοιες μέρες ήταν που ο κυβερνητικός στρατός καθάριζε στο Γράμμο.

Για τον αγώνα του ΔΣΕ πολλά έχουν ειπωθεί – και θα ειπωθούν και άλλα του χρόνου με την ευκαιρία των 60χρονων (1949-2009).

Είπε ο κύριος Παπανδρέου τις προάλλες, απευθυνόμενος στο ΚΚΕ, ότι αυτή είναι η νομιμότητα και αν δεν του αρέσει ας ξανανέβει στο βουνό. Λένε οι εργοδότες, αυτή είναι η κατάσταση στις εργασιακές σχέσεις και αν δεν σας αρέσει να πάτε αλλού να ζήσετε. Λένε οι κυβερνώντες, αυτή είναι η κατάσταση της οικονομίας και αν δεν σας αρέσει να πάτε να πνιγείτε.

Πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει γραμμή συμβιβασμού που να μπορεί να βελτιώσει αυτή την κατάσταση. Δεν υπάρχει εναλλακτική κυβερνητική λύση προς όφελος των εργαζομένων.

Ζητούμενο παραμένει μια (επαναστατική) στρατηγική που να μπορεί να νικήσει, όχι να χάσει αξιοπρεπώς. Οχι να διαπραγματευτεί με το καθεστώς για να συμβιβαστεί έντιμα. Να το συντρίψει. Να το τσακίσει.

…

Όπως το έθεσε ο Βασίλης Μπαρτζιώτας σε ένα κείμενό του για κείνο τον αγώνα:

Ο ΔΣΕ είχε τη στρατηγική του, το στρατηγικό του σχέδιο που ανταποκρινόταν στη βασική του πολιτική επιδίωξη: την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους ξένους ιμπεριαλιστές και την κυβέρνηση της Αθήνας. Και πάλευε για να υποτάξει όλη την στρατιωτικοπολιτική του δράση, από την πιο μεγάλη επιχείρηση ως τον πιο μικρό ελιγμό, στην εξυπηρέτηση του στρατηγικού του σχεδίου. Και επειδή ο αντίπαλος διάθετε μια σοβαρή, πολλαπλάσια υπεροχή σε αριθμό στρατιωτών και πολεμικό υλικό, η άμεση στρατηγική επιδίωξη του ΔΣΕ ήταν με την αδιάκοπη ενεργητική φθορά, να μειώσει σε τέτοιο βαθμό αυτή την υπεροχή του αντιπάλου, ώστε να περάσει στη στρατηγική αντεπίθεση για την ανατροπή του αντιπάλου, για την εφαρμογή του στρατηγικού σχεδίου του. (…)
Η σωστή στρατηγική του ΔΣΕ θα έπρεπε να ήταν: Αρχίζοντας αμέσως από την άνοιξη του 1946 τον ένοπλο αγώνα να συγκεντρώσουμε όλες μας τις δυνάμεις και τις εφεδρείες (μετατροπή του ΔΣΕ σε τακτικό λαϊκό επαναστατικό στρατό το φθινόπωρο του 1946) και να δώσουμε το κύριο, το βασικό χτύπημα στον αντίπαλο στο τέλος του 1946 – αρχές του 1947 και να τον συντρίψουμε το 1947. Πριν ακόμα προφτάσει ο κυβερνητικός στρατός να ανασυγκροτηθεί και να οργανωθεί σε μεγάλο στρατό με το δόγμα Τρούμαν και με την ανοιχτή πια παρέμβαση των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών.

Αξίζει να δούμε σήμερα οι δυνάμεις της Αριστεράς ποιο στρατηγικό σκοπό έχουν και ποια άμεση στρατηγική επιδίωξη. Ας πάμε στα βαθιά…

Απεργιοαπαγόρευση

Είχαν εξαγγείλει τρεις 24ωρες απεργίες οι εργαζόμενοι, ο σύλλογος εργαζομένων, στον Προαστιακό. Εν μία νυκτί κηρύχτηκαν παράνομες και καταχρηστικές από τα δικαστήρια.

Κάποιοι δεν κάνουν διακοπές απ’ ό,τι φαίνεται. Ενα κομμάτι του κράτους είναι σε επαγρύπνηση μήνα Αύγουστο μην τυχόν και παρεκτραπούν οι συνδικαλιστές, αυτή η άτιμη φάρα που υπονομεύει την ομαλότητα και την ηρεμία στην καθημερινή μας ζωή.

Ομως, την εργαζόμενη που απολύθηκε μία μέρα πριν την κανονική της άδεια γιατί διαμαρτυρήθηκε για τις συνθήκες εργασίας στο πολυκατάστημα θα την ακούσουν τα δικαστήρια σε κανα δυο χρονάκια, αν θελήσει να προσφύγει στην  ανεξάρτητη Δικαιοσύνη  για να ακυρώσει την εκδικητική εις βάρος της απόλυση.

Αυτή είναι η δημοκρατία μας. Ενα αδειανό βαγόνι του Προαστιακού που δεν φτάνει ποτέ στον προορισμό του. Ενα παροπλισμένο τραίνο με όλα του τα εξαρτήματα σε κακά χάλια, στέκι νυχτόβιων αρπακτικών, υπνωτήριο των απελπισμένων.

Μονόλογοι

 

Ο κόσμος περιμένει έναν ολόκληρο χρόνο το καλοκαίρι για να χαλαρώσει όχι να ακούει όλο για σκάνδαλα και μίζες oρίστεμας χέστηκε ποιος τα πήρε και πού τα πήγε χέστηκε αν το κουκουε ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα χέστηκε αν η κυριαρχία της νουδου δεν απειλείται χέστηκε και αν θα ανακάμψει το πασοκ και για το συριζα επίσης χέστηκε λεφτά λεφτά λεφτά χεστήκαμε στο χρήμα… Οδηγέ σταμάτα να κατέβω!

Αυτά μονολογούσε ένας νεαρός στο νυχτερινό δρομολόγιο ενός μπλε λεωφορείου χτες το βράδυ στο κέντρο της πόλης. Από αυτούς που μιλάνε μόνοι τους την οργή και την απόγνωση που όλοι οι υπόλοιποι λένε τρέλα. Ενας άλλος νεαρός πάλι την περασμένη Κυριακή στο Ε22 προς Βάρκιζα μίλαγε σε μια γρια που δεν τον άκουγε για τη γενιά των ανέργων, των προγραμμάτων στέιτζ, της ανασφάλιστης εργασίας. Εμπεριστατωμένος λόγος ασταμάτητος, ανάλυση που θύμιζε ΚΝΕ, φαινόταν εργατόπαιδο. Η μόνη φωνή απόγνωσης στο λεωφορείο που στοιβαγμένους μάς πήγαινε για λίγη δροσιά. Οταν κατάλαβα ότι ήταν από αυτούς τους μονολόγους έσκυψα το κεφάλι και έπαιζα αμήχανα τα χέρια μου στα μαλλιά μου.

Νίκο Πουλαντζά…

 

Εσύ τα έγραφες, αλλά ποιος διάβαζε;

Ότι οι εργάτες είναι μισθωτοί, αλλά δεν είναι όλοι οι μισθωτοί εργάτες.

Ότι ανάμεσα στην εργατική και την αστική τάξη δεν υπάρχουν μεσαία στρώματα που δεν ανήκουν σε καμία τάξη, αλλά η μικροαστική τάξη.

Ότι κυρίως τα αστικά κόμματα μέχρι σήμερα πετύχαιναν τη μικροαστική υποστήριξη, και κάποτε και την εργατική.

Ότι το ζητούμενο είναι η λαϊκή συμμαχία, ο λαϊκός συνασπισμός, που με κοινωνική πρωτοπορία την εργατική τάξη θα συσπειρωθούν τα λαϊκά στρώματα της μικροαστικής τάξης, που διογκώνονται σήμερα, υπό εργατική ηγεμονία.

Ότι η θεωρία περί «μεσαίας τάξης» είναι μια μπούρδα που αποσκοπεί στη θεωρητική και πρακτική διάχυση των κοινωνικών τάξεων.

 

Τι ακούς σε ένα ταξί…

Α) Σκυλάδικα.

Β) Σκάι 100,3.

Γ) Πολιτική ανάλυση.

Δ) Θεωρίες συνωμοσίας.

Ναι, ναι, ναι. Ολα τα παραπάνω. Με κάποιες λιγοστές εξαιρέσεις. Λοιπόν… Σπάνια κακολογώ τους ταξιτζήδες και σπάνια μπαίνω σε ταξί. Αλλά αυτά τα τρελά που άκουσα χθες βράδυ πάλι από έναν ταρίφα, ε δεν μπορώ να τα αφήσω αδημοσίευτα.

Ωρα 12.30 σταματάω ένα ταξί στην Αλεξάνδρας για να γυρίσω σπίτι. Μπαίνω, κάθομαι στο μπροστινό κάθισμα, δεν έχω όρεξη για κουβέντα αλλά απορία τι έγινε τελικά με τη φωτιά. (Από τις εφτάμισι που κατέβαινα τη Μεσογείων και έβλεπα να πετούν τα καναντέρ μέχρι τις δωδεκάμισι που τέλειωσε η συνάντηση που είχα στο κέντρο, δεν είχα ακούσει ειδήσεις.) Βέβαια στους οδηγούς ταξί μια απορία σου πυροδοτεί συνήθως μια ακατάπαυστη πολυλογία. Τα ήθελα και τα ‘παθα δηλαδή.

Τι απάντησε ο θεός στην ερώτηση τι έγινε με τη φωτιά;

Ξέρεις ποιοι βάζουν τις φωτιές; μου λέει. Οι εβραίοι για να ανέβουν πάνω οι υποχθόνιοι.

Δεν το πιάνω και πάω να το φέρω στα μέτρα μου. Ψελλίζω κάτι για αναψυκτήρια που θα χτιστούν, για επώνυμους και καταχθόνιους εμπρηστές.

Αλλά δεν ήταν ο τύπος του αριστερολαϊκού συνωμοσιολόγου. Και συνεχίζει να εξηγεί:

Οι υποχθόνιοι είναι αυτοί που είναι από κάτω, οι τίτανες και οι γίγαντες! (sic)

Εχω μείνει ξερός. Τι του λες τώρα;

Οι τίτανες και οι γίγαντες, λέω, (πάλι sic) δεν συγκρούστηκαν παλιά;

Ναι, αλλά νίκησε ο Δίας, με ενημερώνει ο θεός. Γιατί όλη η ιστορία και η θρησκεία σήμερα σε αυτόν αναφέρεται. Τους άλλους δεν τους ξέρουμε, τους ξέρουμε;

Και μετά αρχίζει η ιστορία για τα μυστήρια που δεν τα ξέρουμε και αν θέλω να διαβάσω να πάω σε εκείνο το βιβλιοπωλείο στη Σόλωνος κλπ κλπ.

Και ο Μέγας Αλέξανδρος είχε μια αδερφή, αλλά είχε διαλέξει τοξότες από τα Σφακιά, που ήξεραν να σημαδεύουν καλά, επειδή προφανώς ήταν ο Δίας και οι τίτανες (sic, έλεος) επάνω στο βουνό, που έχει ειδική δύναμη, γιατί τα χιόνια δεν λιώνουν ποτέ και βγαίνει ένας κόκορας και ένα βέλος στο σημείο που ο αρχηγός των θεών ανατράφηκε.

Αυτά μπόρεσα να συγκρατήσω από τις τρέλες που ξεστόμιζε ο ήρωάς μου. Πλήρωσα γρήγορα και πήγα να βράσω μακαρόνια γιατί με είχε κόψει η πείνα, ώρα μία, και άνοιξα και το παγωμένο Μοσχοφίλερο γελώντας μόνος μου με το ποστ που θα ανέβαζα σήμερα.

Φτηνές απολύσεις, ποιοτικές προσλήψεις

 

 

ΟΥΡΕΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΠΡΩΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΜΕΓΑΛΕΣ επιχειρήσεις, ουρές ανέργων που, στο άκουσμα των νέων μέτρων για την ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, θέλησαν να δηλώσουν το παρόν στις εξελίξεις.

Ποιες είναι οι εξελίξεις; Διαβάστε εδώ ένα πορισματάκι, μέρες πού ‘ρχονται να το φιλοσοφήσουμε. Και επειδή πίσω από τη φλυαρία και τη γλώσσα της νομολογίας κρύβονται οι παγίδες, προσέξτε το παρακάτω απόσπασμα:

 … σκόπιμο είναι να εξετασθεί από τους κοινωνικούς φορείς η εισαγωγή ρύθμισης αντίστοιχης με αυτή που ισχύει στα περισσότερα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, στα οποία ο εργοδότης απαλλάσσεται από την υποχρέωση τήρησης προθεσμίας και καταβολής αποζημίωσης σε περίπτωση βαριάς και υπαίτιας αντισυμβατικής συμπεριφοράς του εργαζομένου.

Δηλαδή, σε κάποιες περιπτώσεις οι εργοδότες θα απολύουν χωρίς να πληρώνουν αποζημίωση. Τρα λα λα. Πιο εύκολες οι απολύσεις. Πιο ευέλικτες βρε παιδί μου.

Αλλά το πόρισμα υπόσχεται και άλλα, όπως… ποιοτική μερική απασχόληση. Γιατί μέχρι σήμερα ο υπάλληλος που δούλευε 4ωρο ένιωθε στην απέξω και είχε κακή ψυχολογία. Αυτό πρέπει να αλλάξει: γι’ αυτό όσοι δουλεύουν πλήρες ωράριο πρέπει να νιώσουν λίγη ανασφάλεια για να ισοφαρίσουμε!