Αθανασία
14 Απριλίου, 2009
Αμέτρητες οι υποσχέσεις της άνοιξης, ένα σώμα παραδομένο στον ήλιο, κι ένα σώμα βροχής αναπάντεχο
Αν μέτραγες τις σταγόνες του γέλιου σου, μικρούς κόμπους στο μαντίλι της νιότης, θα ’βλεπες πώς σε θυμούνται τα μάτια μου
Ολόδροση
:
Ποίηση στη σκάλα 
15 Απριλίου, 2009 στο 9:15 μμ
μαγικό…
16 Απριλίου, 2009 στο 12:24 πμ
Πολύ όμορφη ζωγραφιά, βγάλε όμως το πληκτρολόγιο από κάτω..
16 Απριλίου, 2009 στο 9:36 πμ
Αθανασία είναι η μνήμη, αλλά και η ομορφιά που την περικλείει. Κράτα εσύ τη ζωγραφιά χωρίς το πληκτρολόγιο και καλημέρα..
Θα έσκαγα αν δεν το έγραφα, κόκκινα παπούτσια. Τόση πολιτική, αμάν πια.
16 Απριλίου, 2009 στο 11:34 πμ
Γεια σου ρε Amedeo…
16 Απριλίου, 2009 στο 11:34 πμ
(στη ζωγραφιά φαίνεται θλιμμένη, έτοιμη να δακρύσει.. πάνω στο πληκτρολόγιο) μια εικόνα απλά και μια καλημέρα!
16 Απριλίου, 2009 στο 12:36 μμ
«Τόση πολιτική, αμάν πια»! Χμμ. (Βυτίο, πες κι εσύ κάτι!)
16 Απριλίου, 2009 στο 2:30 μμ
Herr K, διαφωνείτε? Παραξενεύομαι.
17 Απριλίου, 2009 στο 9:24 πμ
Krot, καλό Πάσχα!
17 Απριλίου, 2009 στο 3:46 μμ
επίσης, Χερρ Κάπα.
Καλή Ανάσταση, κυρίως.
18 Απριλίου, 2009 στο 3:01 μμ
κυρίως
18 Απριλίου, 2009 στο 8:45 μμ
Καλή Ανάσταση και τα χέρια Ανάταση!
Έτοιμοι όλοι για τα κοντοσούβλια, τις τσικουδιές και τα τσουγκρίζματα?
Ο θίασος σας χαιρετά εκ του μακρόθεν και η Αφέντρα του σας ασπάζεται με κόκκινο κραγιόν εορτής και μουστάκι στην πένα!
Ώπα!
23 Απριλίου, 2009 στο 12:05 μμ
Λες να είναι μια Μαρία κι αυτή, Εμμα; Μια Μαρία περίλυπη μπροστά στο όργιο της άνοιξης, με σταυρωμένες τις επιθυμίες;
23 Απριλίου, 2009 στο 12:08 μμ
Χερ Κάππα, τι να πει το βυτίο; Αφού αυτό με παρέσυρε να φύγω στα ποτάμια της ποίησης.
23 Απριλίου, 2009 στο 12:09 μμ
Θέκλα, θα σας βρω στην επόμενη περιοδεία του θιάσου.
23 Απριλίου, 2009 στο 12:09 μμ
Γεια σου Φώτη!